इतस्तत:
जुन्या काही जखमा अजूनही तशाच भळभळाव्या
अन लादलेल्या चुकांनी मन अजुनही जाळावं
काळजावर दगड ठेवून एखाद्याला हाक द्यावी
अन आपल्याच तत्त्वांना आपणच मुरड घालावी
मानापमान बाजूला ठेवून नव्याने सुरुवात करावी
आणि आपल्याच विवेकबुद्धीचा आपणास संशय यावा
समंजसपणा म्हणावा की माघार म्हणावी?
नाहीतर आपल्याच पुढाकाराचं हकनाक हसं व्हावं
अस्तंगत होताना शेवटचा म्हणून दिवा मोठा व्हावा
अन त्या मोठेपणाचा अर्थ त्यालाच न कळावा.
-अभिजित...
Labels: माझ्या कविता