बंध

ओसंडून वाहणाऱ्या धबधब्याला
बंध घातले आहेत..
वास्तव आयुष्यचे
मला आता समजत आहे...

नियतीच्या हातात आता
सगळे दोर आहेत...
मी स्वच्छंदी होऊन
दिशाहीन भटकत आहे.

आता कुठे मी स्वत:ला सावरत आहे..
वाट तुझ्या परतीची पाहत आहे
गेली आहेस तू खूप दूर..
पण सावली तूझी माझ्या मनात तशीच आहे..

-अभिजित

चाहूल

संध्याकाळ झाली..
कुठे गेलं पाखरु
हुरहूर लागे जीवा
माय वाट पाही..

तिन्हीसांजेच्या वेळी
घरट्याच्या दारावरी..
अधीर झाली
हैराण चिमणी..

कशी धावत आली..
अंधाराची सावली..
माझं लाडकं लेकरु..
अजून दिसत नाही..

पायवाटेवरची
धूळ खाली बसली
द्वाड सोनूल्याची
चाहूल लागली..

हरखून गेली..
यशोदेची प्रीतं.
बाळ पंखाखाली
विसावला..

-- अभिजित

दीपस्तंभ

वादळातल्या दीपस्तंभाप्रमाणे मार्ग मला दाखवतेस
एक लाट तोडी दोघा पुन्हा निघून जातेस

आजच्या जगात सगळं दिसतं सगळं मोजता येतं
तुझ्या माझ्यावरच्या प्रेमा्ला कोणत्या तराजुत तोलु

राहून राहून हजारवेळा तुझीच आठवण येते
आरशात पाहीले तरी तुझीच प्रतिमा दिसते

स्वत:ला विसरण्यासाठी स्वत:च उपाय सांगतेस
तुझी आठवण न येता जीवंत कसा राहू

व्यर्थ जाहली मजसाठी सर्व नाती
तुझ्या मुळे सर्व नात्यांना अर्थ आला

शेवटपर्यंत तुझा म्हणून राह्ण्याचे वचन दिले आहे तुला
ह्या वचनापासून मागे कसा फ़िरुन जाऊ

खरे सांगू तुझ्या विना जगणे होइल कठीण
तरीसुद्धा मनात एकमेकांच्या सदैव आपण राहु

---आभिजित