लगीनगप्पा-१

आता घरी लग्नाचा विषय सतत चर्चेला असतो.(!!) तेव्हा साहजिकच जुने किस्से, घटना परत ओठांवर येतात. वडीलांकडे(नाना) तर याबाबतीत गोष्टींचा शक्यतो सत्यकथा किंवा स्वानुभवाचा खजिनाच आहे. त्यातले काही मी लिहायचा प्रयत्न करतोय. एकदा नाना इतर काही जाणत्या माणसांसोबत आमच्या नात्यातल्याच मुलीसाठी स्थळ बघायला गेले होते. इथून पुढे नानाच निवेदक आहेत.
..............................................................

आम्ही अक्काला स्थळ बघायला सातारला गेलो होतो. सकाळचे अकरा वाजले होते. चारपाच जुनीजाणती माणसंपण बरोबर होती. घर बरं दिसत होतं. शेतीभाती होती. भाऊबंद होते. पण पावणे कुठे दिसत नव्हते. पावणे म्हणजे मुलाचे वडील. त्यांच्या मंडळींना विचारलं तर म्हणल्या रानात गेलेत येतील तासाभरात. वाट बघितली. जरा बोलाचाली झाली तरी अजून पावण्याचा पत्ता नाही. जेवण झालं. आता येतील मग येतील. आमच्या मनात पाल चुकचुकायला लागली. तेवढ्यात पावण्याचा आवाज आला. आले पण ते काय आत येईनात. आमचे भाऊ बघतात सगळं असं म्हणून बाहेर सोप्यात बसले. बारीकसारीक इकडचीतिकडची चौकशी झाली आता निघायची वेळ झाली पण पावणा बाहेरच. चार एक वाजता निरोप घेऊन परत निघालो. गावातंच वाटंत एक मारुतीचं देऊळ होतं. म्हटलं जरा दर्शन घेऊ. दर्शन घेऊन बाहेर कट्ट्यावर जरा बसलो होतो. गुरामागनं रानात गेल्याला एक शेतकरी आमच्याजवळ आला. आम्ही गप्पा मारत होतो. चांगलं फक्कड स्थळ भेटलं वगैरे. म्हटलं जरा गावातल्या माणसाला विचारावं. "काय बाबा तुमचं काय म्हणणं आहे या घराबद्दल", आम्ही विचारलं. शेतकरी अजून जरा जवळ आला आणि म्हणाला," अता मी काय कुणाचा वेल वाढत आसल तर खुडु इच्छित न्हाई. पण गावातच राहतूय आन खोटं बोलला म्हणाय नगो म्हणून सांगतो. तुम्ही तिथं गेलात तवा पावणे घरात हुते का?""नाही. रानात होते. निघताना आले.""परत आल्यावर ते घरात आले का?""नाही.""तुम्ही त्यांचे पाय बघितले का?""नाही." शेतकरी कुजबुजला "आहो, महारोग हाय त्या घरात. पावण्याच्या पायावर डाग दिसत्यात." मग जे आम्ही झपाझप स्टँड गाठलं. चिडीचूप. सरळ घरी. आम्हाला यंदा लगीनच करायचं नाही असा निरोप पाठवून दिला.