अगतिक
का मलाच पोळतात हे निखारे
क्षणिक हासू, अनंत दु:खाचे धुमारे
का दाखवते मज मृगजळ सुखाचे
समजू कसे मी नियतीचे दुष्ट इशारे?
आशेत पहाटेच्या झिजला जन्म सारा
का न संपणारी मग ही निशा रे?
मुर्दाड झाले मन आता, तरी
का न थांबणारी ही वेदना रे?
पाठशिवणीचा खेळ अव्याहत चाले
का दैव हे सतत मजसंगे प्रतारे?
नेत्रांतून अश्रुंना खळ नाही
माझ्याच वाट्याला का भोग सारे?
अंत पाहे क्रूर नशिब माझे
हा गोंडस स्वप्नांचा चक्काचूर का रे?
अगतिक झाले मी, ही परीक्षा विखारी
माझ्या पापपुण्याचा चुकला हिशेब का रे?
अभिजित...
Labels: माझ्या कविता
8 Comments:
कवितेचे प्रत्येक कडवे माणसाच्या मूलभूत आणि प्रातिनिधिक वेदनेची अभिव्यक्ति आहे! 'माझ्याच वाट्याला का भोग सारे' बहुतेकांना हाच प्रश्न सतावतोय!
ही तुझी कविता माझ्या प्रमाणेच इतर सर्वांना मनापासून आवडेल हे निश्चित!:-)
धर्मा...
kavita chan ahe.. nice one. ya kavitetali ti kon ahe..
mast aahe re kavita...
-yogesh
arere... eka transfer nahi dili company ne tar itaka udwigna hot aahes!!! kas hoNaar re tuz? :P
chaan aahe kavitaa.... kavitaa mhanaje kaavya.. mulagi naahi :)
स्नेहल, योगेश, मिलिंद : तरी मी आधी लिहीलंय की ही कविता माझ्याबद्दल नाही. असो. आपणांस आवडली आणि माझ्या दु:खाचा पूर ऒसरला.
कविता छान आहे,आवडली,पण ही कविता तुमच्यावर नाही,मग दुःख तुमचे कसे?
कविता छान आहे,आवडली,पण ही कविता तुमच्यावर नाही,मग दुःख तुमचे कसे?
@Bharati: कविता माझ्यावर नसली तरी दुसऱ्याच्य दु:खाने हेलावून जाण्याइतका मी हळवा आहे. :-) आणि जिच्यामुळे ही कविता लिहिणे झाले ती माझी जवळची मैत्रिण आहे.
ती हैद्राबाद ची आहे. (हे त्यांच्यासाठी लिहिलं ज्याना माझ्या (मोजक्याच) मैत्रिणी माहित आहेत आणि ते उगाच काळजी करतील.)
Post a Comment
Subscribe to Post Comments [Atom]
<< Home