बंध
ओसंडून वाहणाऱ्या धबधब्याला
बंध घातले आहेत..
वास्तव आयुष्यचे
मला आता समजत आहे...
नियतीच्या हातात आता
सगळे दोर आहेत...
मी स्वच्छंदी होऊन
दिशाहीन भटकत आहे.
आता कुठे मी स्वत:ला सावरत आहे..
वाट तुझ्या परतीची पाहत आहे
गेली आहेस तू खूप दूर..
पण सावली तूझी माझ्या मनात तशीच आहे..
-अभिजित
Labels: माझ्या कविता
0 Comments:
Post a Comment
Subscribe to Post Comments [Atom]
<< Home