सुर्यपुत्र
हे कडाडणाऱ्या विजांनो
घोंघावणाऱ्या वाऱ्यांनो
ऐका मी बोलतोय मी
कर्ण आहे मी सुर्यपुत्र आहे मी.
हिमालयासारखा माझा आत्मविश्वास आहे
निर्भय आहे मी अजिंक्य आहे
बांधले ना कस्पटांनी वाघाला कधी
कर्ण आहे मी सुर्यपुत्र आहे मी.
उडवीन दाणादाण रणी
मर्दून टाकीन अहंकार
नाही टिकले समोर कुणी एका क्षणावरी
कर्ण आहे मी सुर्यपुत्र आहे मी.
ना दानात हरलो कधी
ना शौर्यात पडलो कमी
जिंकल्या चारी दिशा एकल्याच्या हिंमतीवरी
कर्ण आहे मी सुर्यपुत्र आहे मी.
असलो सुर्याचा अंश, टाकले मातेने तरी
वाढलो सूताच्या घरी, पडली न माया कमी
निंदा सहली परी मती न फ़िरली कधी
कर्ण आहे मी सुर्यपुत्र आहे मी.
अभिजित...
Labels: माझ्या कविता
7 Comments:
तेजस्वी कविता आहे! रचत रहा/लिहित रहा.
मिलिंदशी सहमत. कविता सुरेख जमली आहे.
मस्त आहे रे... छानच जमली आहे.
कर्णाची प्रतिमा आवडते अस वाटत.विचार छान आहेत.
तुम्हाला 'tag' करण्यात आले आहे.
For details, visit this link.
mRutyuMjay aaThawalee re! :)
कविता वाचलेल्या आणि वर comment केलेल्या सर्वांचे आभार. :-)
Post a Comment
Subscribe to Post Comments [Atom]
<< Home